Το γράμμα μιας 16χρονης στον Αλέξανδρο 9 Δεκεμβρίου 2008, 18:05
Για τον Αλέξανδρο…
Οι τελευταίες νύχτες και η τραγική εξέλιξη των γεγονότων με κρατούν ξάγρυπνη, επιβάλλοντας στην παιδική μου συνείδηση το καθήκον να αγωνιστώ για την απόδοση δικαιοσύνης για τη στυγερή δολοφονία αυτού του παιδιού αλλά και για κάθε δολοφονία που πραγματοποιείται καθημερινά στις ψυχές των νέων ανθρώπων, κατακερματίζοντας τα όνειρά τους και καταπνίγοντας το φυσικό δικαίωμα που έχουν στην ελπίδα. Το μόνο όπλο που μας απέμεινε πια είναι η φωνή μας, το ελάχιστο δικαίωμα που μας παρέχει η κατ’ επίφαση δημοκρατία που εφαρμόζεται στη χώρα μας, είναι η φωνή μας! Εκμεταλλευόμενη λοιπόν αυτό το ελάχιστο δικαίωμα που έχω θα ήθελα να εκφράσω την δική μου προσωπική οδύνη για τα γεγονότα βασισμένη στα απλά και τρυφερά αισθήματα που διακρίνουν τις εφηβικές καρδιές και όχι σε πολιτικά φαινόμενα και κομματικά συμφέροντα.
Η τυχαία παραμονή μου στην Αθήνα το περασμένο Σαββατοκύριακο μου επέτρεψε να αντικρύσω με τα μάτια μου την ολέθρια καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας μέσα από το ξέσπασμα αγανακτισμένων ανθρώπων. Γιατί οι σπασμένες βιτρίνες και οι καμένοι κάδοι είναι για μένα αντίκρισμα μιας πανελλήνιας οργής και αγανάκτησης, γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια την ανικανότητα μιας κρατικής μηχανής να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να λάβει δραστικά μέτρα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και όχι κατηγορώντας υποτιθέμενους τρομοκράτες και κουκουλοφόρους κάνοντας, έπειτα παραπλανητικές δηλώσεις προς όφελος της κυβέρνησης.
Όταν πληροφορήθηκα το τραγικό γεγονός της στυγερής δολοφονίας του νεαρού 15χρονου και τις υποτιθέμενες συνθήκες υπό τις οποίες έγινε, βιάστηκα να οικειοποιηθώ την άποψη των μεγάλων, που από τη μία καταδικάζουν την συμπεριφορά του ειδικού φρουρού και από την άλλη θεωρούν τον νεαρό ένα αντιεξουσιαστικό όργανο που πήγαινε γυρεύοντας. Παρακολουθώντας στη συνέχεια μια τηλεοπτική εκπομπή στην οποία προβαλλόταν η ζωή και ο χαρακτήρας αυτού του παιδιού, από ανθρώπους που τον γνώριζαν και όχι από επιτήδειους συγκαλύπτες του εγκλήματος, ένιωσα ντροπή για την αρχική μου εκτίμηση ενώ παράλληλα ένιωσα το αίμα στις φλέβες μου να παγώνει, ακούγοντας τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχε αυτός ο νεαρός. Έβλεπα στο πρόσωπό του και στα λαμπερά του μάτια την ελπίδα και το όραμα για το μέλλον, που βλέπω στα μάτια των συμμαθητών μου και στον καθρέπτη του σπιτιού μου καθημερινά. Ένιωσα το φως αυτού του παιδιού να ενώνεται με το δικό μου και κάθε παιδιού πάνω σ’ αυτή τη γη και τότε συνειδητοποίησα πως στη θέση αυτού του αγοριού που δολοφονήθηκε με αυτόν τον άκαρδο τρόπο θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ, οι συμμαθητές μου, οι φίλοι μου.
Κι έπειτα εμείς η νεολαία που κατηγορούμαστε για τα πάντα και θεωρούμαστε το εξιλαστήριο θύμα για την συγκάλυψη αδυναμιών της κρατικής εξουσίας, βγήκαμε στους δρόμους να αγωνιστούμε και να παλέψουμε με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα, για να αλλάξουμε αυτή την κοινωνία που πνίγει τα παιδιά της και καταπατά τα δικαιώματά τους. Εμείς «οι αναρχικοί» και «οι βάνδαλοι», «οι τεμπέληδες» και «οι χαραμοφάηδες» αυτού του κόσμου τρέξαμε στους δρόμους να παλέψουμε για τον Αλέξανδρο, για σας, για εμάς, για όλους. Δεν εκμεταλλευτήκαμε το κλείσιμο των παιδαγωγικών ιδρυμάτων για να πάμε για καφέ, αδιαφορώντας για τον κοινωνικό πόλεμο και το πλήγμα που δέχτηκε η χώρα μας, αλλά μείναμε εκεί, έξω στους δρόμους, με μοναδικό όπλο την ελεύθερη βούληση του ατόμου και την πηγαία ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης για δικαίωση.
Μέσα από τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που αποτελούν ίσως τη μοναδική παρηγοριά και δυνατότητα έκφρασης της νεολαίας αλλά και κάθε πολίτη θα ήθελα να εκφράσω την βαθιά μου λύπη και αγανάκτηση για αυτό το επιπρόσθετο τραγικό γεγονός και να καλέσω όλους τους γονείς να σταθούν στο πλευρό των παιδιών τους και να τους στηρίξουν στον σκληρό τους αγώνα, γιατί αυτό προστάζει το ιερό καθήκον της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης και γιατί οφείλουμε σαν λαός να απαλλαχτούμε πλέον από την αντίληψη του μεμονωμένου περιστατικού και να αποδεχτούμε τη συλλογικότητα του προβλήματος. Αν πραγματικά θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τις ερινύες, καθώς σαν μέλη αυτής της κοινωνίας είμαστε συνυπεύθυνοι για το συμβάν και αν επιθυμούμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας θα πρέπει να απογαλακτιστούμε από τις αδρανείς συμπεριφορές και τις παθητικές αποδοχές της εγκληματικότητας γιατί σίγουρα δεν αποτελούν πρότυπη συμπεριφορά σκεπτόμενου και ελεύθερου ανθρώπου και σε καμία περίπτωση δεν προσφέρουν λύσεις σε τέτοιου μεγέθους κοινωνικά προβλήματα.
Αν το όνειρο αυτού του παιδιού ήταν να περάσει στη Νομική σχολή και να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη τάσσοντας τον εαυτό του απέναντι στην ανομία και αδικία αυτού του κόσμου, έχουμε το καθήκον, την ιερή υποχρέωση να πραγματοποιήσουμε το όνειρό του!
Καλό ταξίδι μικρέ άγγελε που δεν πρόλαβες να γευτείς τους καρπούς της ζωής…
Αναπαύσου εν ειρήνη εκεί που βρίσκεσαι κι εμείς εδώ κάτω δεν σε ξεχνάμε…!!!
Άρτεμις Σιτέλη
16χρονη Μαθήτρια Γενικού Λυκείου
Οι τελευταίες νύχτες και η τραγική εξέλιξη των γεγονότων με κρατούν ξάγρυπνη, επιβάλλοντας στην παιδική μου συνείδηση το καθήκον να αγωνιστώ για την απόδοση δικαιοσύνης για τη στυγερή δολοφονία αυτού του παιδιού αλλά και για κάθε δολοφονία που πραγματοποιείται καθημερινά στις ψυχές των νέων ανθρώπων, κατακερματίζοντας τα όνειρά τους και καταπνίγοντας το φυσικό δικαίωμα που έχουν στην ελπίδα. Το μόνο όπλο που μας απέμεινε πια είναι η φωνή μας, το ελάχιστο δικαίωμα που μας παρέχει η κατ’ επίφαση δημοκρατία που εφαρμόζεται στη χώρα μας, είναι η φωνή μας! Εκμεταλλευόμενη λοιπόν αυτό το ελάχιστο δικαίωμα που έχω θα ήθελα να εκφράσω την δική μου προσωπική οδύνη για τα γεγονότα βασισμένη στα απλά και τρυφερά αισθήματα που διακρίνουν τις εφηβικές καρδιές και όχι σε πολιτικά φαινόμενα και κομματικά συμφέροντα.
Η τυχαία παραμονή μου στην Αθήνα το περασμένο Σαββατοκύριακο μου επέτρεψε να αντικρύσω με τα μάτια μου την ολέθρια καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας μέσα από το ξέσπασμα αγανακτισμένων ανθρώπων. Γιατί οι σπασμένες βιτρίνες και οι καμένοι κάδοι είναι για μένα αντίκρισμα μιας πανελλήνιας οργής και αγανάκτησης, γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια την ανικανότητα μιας κρατικής μηχανής να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να λάβει δραστικά μέτρα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και όχι κατηγορώντας υποτιθέμενους τρομοκράτες και κουκουλοφόρους κάνοντας, έπειτα παραπλανητικές δηλώσεις προς όφελος της κυβέρνησης.
Όταν πληροφορήθηκα το τραγικό γεγονός της στυγερής δολοφονίας του νεαρού 15χρονου και τις υποτιθέμενες συνθήκες υπό τις οποίες έγινε, βιάστηκα να οικειοποιηθώ την άποψη των μεγάλων, που από τη μία καταδικάζουν την συμπεριφορά του ειδικού φρουρού και από την άλλη θεωρούν τον νεαρό ένα αντιεξουσιαστικό όργανο που πήγαινε γυρεύοντας. Παρακολουθώντας στη συνέχεια μια τηλεοπτική εκπομπή στην οποία προβαλλόταν η ζωή και ο χαρακτήρας αυτού του παιδιού, από ανθρώπους που τον γνώριζαν και όχι από επιτήδειους συγκαλύπτες του εγκλήματος, ένιωσα ντροπή για την αρχική μου εκτίμηση ενώ παράλληλα ένιωσα το αίμα στις φλέβες μου να παγώνει, ακούγοντας τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχε αυτός ο νεαρός. Έβλεπα στο πρόσωπό του και στα λαμπερά του μάτια την ελπίδα και το όραμα για το μέλλον, που βλέπω στα μάτια των συμμαθητών μου και στον καθρέπτη του σπιτιού μου καθημερινά. Ένιωσα το φως αυτού του παιδιού να ενώνεται με το δικό μου και κάθε παιδιού πάνω σ’ αυτή τη γη και τότε συνειδητοποίησα πως στη θέση αυτού του αγοριού που δολοφονήθηκε με αυτόν τον άκαρδο τρόπο θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ, οι συμμαθητές μου, οι φίλοι μου.
Κι έπειτα εμείς η νεολαία που κατηγορούμαστε για τα πάντα και θεωρούμαστε το εξιλαστήριο θύμα για την συγκάλυψη αδυναμιών της κρατικής εξουσίας, βγήκαμε στους δρόμους να αγωνιστούμε και να παλέψουμε με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα, για να αλλάξουμε αυτή την κοινωνία που πνίγει τα παιδιά της και καταπατά τα δικαιώματά τους. Εμείς «οι αναρχικοί» και «οι βάνδαλοι», «οι τεμπέληδες» και «οι χαραμοφάηδες» αυτού του κόσμου τρέξαμε στους δρόμους να παλέψουμε για τον Αλέξανδρο, για σας, για εμάς, για όλους. Δεν εκμεταλλευτήκαμε το κλείσιμο των παιδαγωγικών ιδρυμάτων για να πάμε για καφέ, αδιαφορώντας για τον κοινωνικό πόλεμο και το πλήγμα που δέχτηκε η χώρα μας, αλλά μείναμε εκεί, έξω στους δρόμους, με μοναδικό όπλο την ελεύθερη βούληση του ατόμου και την πηγαία ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης για δικαίωση.
Μέσα από τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που αποτελούν ίσως τη μοναδική παρηγοριά και δυνατότητα έκφρασης της νεολαίας αλλά και κάθε πολίτη θα ήθελα να εκφράσω την βαθιά μου λύπη και αγανάκτηση για αυτό το επιπρόσθετο τραγικό γεγονός και να καλέσω όλους τους γονείς να σταθούν στο πλευρό των παιδιών τους και να τους στηρίξουν στον σκληρό τους αγώνα, γιατί αυτό προστάζει το ιερό καθήκον της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης και γιατί οφείλουμε σαν λαός να απαλλαχτούμε πλέον από την αντίληψη του μεμονωμένου περιστατικού και να αποδεχτούμε τη συλλογικότητα του προβλήματος. Αν πραγματικά θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τις ερινύες, καθώς σαν μέλη αυτής της κοινωνίας είμαστε συνυπεύθυνοι για το συμβάν και αν επιθυμούμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας θα πρέπει να απογαλακτιστούμε από τις αδρανείς συμπεριφορές και τις παθητικές αποδοχές της εγκληματικότητας γιατί σίγουρα δεν αποτελούν πρότυπη συμπεριφορά σκεπτόμενου και ελεύθερου ανθρώπου και σε καμία περίπτωση δεν προσφέρουν λύσεις σε τέτοιου μεγέθους κοινωνικά προβλήματα.
Αν το όνειρο αυτού του παιδιού ήταν να περάσει στη Νομική σχολή και να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη τάσσοντας τον εαυτό του απέναντι στην ανομία και αδικία αυτού του κόσμου, έχουμε το καθήκον, την ιερή υποχρέωση να πραγματοποιήσουμε το όνειρό του!
Καλό ταξίδι μικρέ άγγελε που δεν πρόλαβες να γευτείς τους καρπούς της ζωής…
Αναπαύσου εν ειρήνη εκεί που βρίσκεσαι κι εμείς εδώ κάτω δεν σε ξεχνάμε…!!!
Άρτεμις Σιτέλη
16χρονη Μαθήτρια Γενικού Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου