Κάποιος Να Μας Μάθει Να Ψωνίζουμε. Επειγόντως!

Στην Ολλανδία διδάσκουν τα παιδάκια πώς να γίνουν καλοί καταναλωτές. Εδώ ποιος θα διδάξει τους ενήλικες;

Λοιπόν, διάβασε ένα στοιχείο: Η Ελλάδα είναι η Νο1 αγορά πολυτελών προϊόντων στον κόσμο. Στον Κόσμο. Στη Γη. Νούμερο ένα. Numero Uno. Δεν το λέω εγώ, private έρευνα της Nielsen το λέει για λογαριασμό μεγάλης εταιρίας. Είμαστε Νο1 σε κατά κεφαλήν κατανάλωση Porsche Cayenne, Νο2 στην κατανάλωση La Prairie, στην πρώτη πεντάδα σε όλες (όλες) τις μεγάλες και διάσημες μάρκες. Παγκοσμίως.

Παράλληλα, όπως προφανώς ξέρoυμε, η Ελλάδα δεν είναι η Νο1 χώρα στον κόσμο σε κατά κεφαλήν εισόδημα. Δεν είναι ούτε Νο2. Ούτε καν στην πρώτη εικοσάδα. Είναι κάπου στο Νο26-Νο28, ανάλογα με το ποια λίστα διαβάζεις. Το συμπέρασμα είναι προφανές: Είμαστε μικρομεσαίοι και ψωνίζουμε σαν μεγιστάνες. Δεύτερο συμπέρασμα (ίδιο με το πρώτο, με άλλα λόγια): Είμαστε αδαείς και ελαφρώς μπουρτζόβλαχοι, που ξοδεύουμε λεφτά που δεν έχουμε για να πάρουμε ρούχα που έχουνε απάνω το logo του brand φαρδύ-πλατύ.

Κάθε φορά που βλέπεις τη γραμματέα να σουλατσάρει με τσάντα 1500 ευρώ και παπούτσια των 500, η απορία δεν έχει να κάνει μόνο με την πηγή των χρημάτων, αλλά και με την πλήρη άγνοια της γραμματέως για την αξία του χρήματος. Είναι αλήθεια ότι ως λαός δυσκολευόμαστε λίγο με το concept, καθώς ιστορικά κουβαλάμε υπερβολικά πολλά κόμπλεξ, έχουμε ζήσει φτώχιες μεγάλες μέχρι σχετικά πολύ πρόσφατα, κι αυτό έχει περάσει με βλαβερές συνέπειες στην ψυχοσύνθεση των παππούδων και των μπαμπάδων μας και, μοιραία, και σε μας.
Όλο αυτό το κιμπάρικο το Ελληνικό το στυλ, το "τα 'χω και τα πετάω, κι αν δεν τα 'χω, πάλι τα πετάω για να μοιάζει ότι τα 'χω", είναι ένα ψυχικό σύμπλεγμα με συγκεκριμένες ιστορικές καταβολές. Αλλά πρέπει να φταίει και κάτι άλλο, δεν μπορεί. Κι άλλες χώρες έχουν περάσει φτώχια, γιατί είμαστε εμείς οι πρώτοι στον κόσμο, οι χειρότεροι, οι πιο γκάου καταναλωτές της Γης;

Σύμφωνα με τη Nielsen, πουθενά στον κόσμο δεν γίνονται αυτά, ούτε στο Ντουμπάι, ούτε στις Μόσχες, ούτε στα Λονδίνα. Πουθενά. Μόνο εδώ είναι το φαινόμενο τόσο έντονο. Είναι, ομολογουμένως, περίεργο. Και στους καιρούς που ζούμε, είναι και τρομερά επικίνδυνο.

Την ώρα που η ίδια η χώρα κινδυνεύει με πτώχευση (δεν είναι αστείο), μια πιο υπεύθυνη καταναλωτική συμπεριφορά θα ήταν αυτονόητη -αλλά πού ξέραμε ποτέ το μέτρο για να το έχουμε στην καταναλωτική συμπεριφορά;

Στην Ολλανδία (Νο11 πλουσιότερη χώρα), όπου ως γνωστόν οι άνθρωποι είναι φρικτά τσιγκούνηδες, είχαν μια καλή ιδέα: Ένα μάθημα/σεμινάριο που διδάσκεται σε παιδάκια, ώστε να μάθουν να καταναλώνουν και να μην επηρεάζονται από τις διαφημίσεις. Κάτι παρόμοιο δεν θα ήταν και πολύ αποτελεσματικό στην Ελλάδα, βέβαια, όπου οι γονείς είναι η καταλυτική επιρροή στο θέμα. Τα δικά μας τα παιδάκια μαθαίνουν μια χαρά να σπαταλάνε ασύστολα (καθώς η οικονομία καταρρέει), αλλά τουλάχιστον οι διαδηλώσεις τους είναι οι πιο στυλιστικά άψογες στην ιστορία των μαζικών αγώνων -και έχουν κάνει και δώδεκα χρόνια θρησκευτικά στο σχολείο.